Hoe wast?

“En, hoe was ’t?”

De vraag die elke adolescent krijgt wanneer hij/zij in de auto stapt na een therapiesessie.

Het moment waarop diezelfde adolescent enorm tegenop ziet.
Want, meestal was de sessie kwetsbaar. Meestal hebben ze net al hun moed bijeengenomen om te spreken over wat er lastig gaat.
Meestal hebben ze dan ook echt even contact gemaakt met dat zwaardere stuk.
Meestal is er over spreken echt moeilijk, zeker met mensen die echt dicht bij hen staan. Zeker met mensen die zich mogelijk schuldig gaan voelen of gekwetst geraken door wat er gezegd wordt.

Alleszins is kwetsbaarheid delen in de adolescentie super moeilijk.

Dus… lieve ouders. Kijk eens of het lukt om niet onmiddellijk die vraag te stellen.
Kijk eens of het lukt om zelf even te voelen hoe het is met uzelf wanneer uw kind terug in de auto stapt. 
Wat voelt gij dan zelf? Wat merkt gij op in uw lichaam? Welke gedachten hebt gij hierrond? Welke emoties?

Spreek uzelf dan vriendelijk toe:
* Erken voor uzelf, mijn kind worstelt en ik vind dat lastig.
* Alle ouders vinden het lastig wanneer hun kind worstelt.
* Dat ik vriendelijk mag omgaan met mezelf.

Ga daarna in contact met uw kind. Vraag desnoods “Wat heb je vandaag nog allemaal op het programma staan?” of “Waar luistert gij tegenwoordig naar?”… of…”Ik ben bereid om te luisteren, maar kijkt gij zelf maar wanneer ge daar klaar voor zijt.” of “Luister gewoon samen naar de radio.”