Ik las een boeiend artikel “Parenting in context.” van Koa Wittingham. Het was een reactie op een eerder artikel dat gepubliceerd werd over “Hoe zou een ouder moeten reageren op het huilen van een baby?”. Heel boeiend artikel!
"I love you, completely and unconditionally. I accept you, all of you, exactly as you are. I am always here for you no matter what you have done. No matter how big your feelings are, I am bigger and I will hold it all". Zijn de laatste regels van dat artikel.
Zoals ik aangaf, Koa Wittingham richt zich vooral op de vroege kindertijd. De kleine baby’s. Een beetje zoals onze Binu Singh en haar eerste 1000 dagen. Vergis je niet, ook ik vind dat super belangrijk.
En tegelijkertijd, gezien mijn focus op het werken met adolescenten en hun ouders, vraag ik me soms af waar we deze mooie intentie verliezen?
Ik weet zowel vanuit theorie als vanuit de praktijk dat adolescenten nog steeds een volwassene nodig hebben die hen onvoorwaardelijk graag zien. Die al de heftige emoties die ze voor het eerst zo intens ervaren mee kunnen dragen (containen, zoals ze dat dan zo mooi zeggen in psychologie termen).
Waar verliezen we dat? Waar worden onze containers voor die emoties te klein?
Het is mijn missie om ouders zo te ondersteunen dat ze groot genoeg blijven om al de intensiteit die de adolescentie met zich meebrengt mee te kunnen dragen. Zodat ouders, het feit dat ze hun kinderen onvoorwaardelijk graag zien, kunnen blijven uitdragen in hun gedrag.
