Adolescenten en emoties. Het is een gegeven. Zo goed als al de begeleidingen die ik doe draaien rond het ervaren van emoties.
Klaarblijkelijk uit het niets ervaren adolescenten veel en intense emoties. Ze weten er geen blijf mee. Gaan er om piekeren, hun best doen ze te vermijden, desnoods zichzelf fysiek pijnigen om toch maar geen emotionele pijn te ervaren.
Wat ik altijd eerst doe is het normaliseren van de emoties. Iedereen ervaart emoties. In de adolescentie, omwille van de groei van de hersenstam, ervaren we die emoties intenser dan ooit tevoren. Komt er nog bij dat de wereld waarin adolescenten leven anders is dan de wereld waarin ze als kind vertoefden. Meer ervaringen, meer prikkels, meer zelf op de voorgrond komen. Dat allemaal terwijl je lichaam verandert, je niet meer op de nabije steun van je ouders of vertrouwde klasleerkracht kan rekenen en je, ondermeer omwille van je cognitieve capaciteit van vergelijken, onzekerder dan ooit wordt van je plaats in de groep. PPfft, dat is heel wat.
Als ouder: stel je voor, je lichaam is niet meer zo vertrouwd als het was, je ervaart emoties intenser, je hebt een hyperfocus op het horen in de groep én je komt in een nieuwe werkomgeving terecht waarin iedereen zijn plaats al verworven lijkt te hebben. Hoe voel je je? Blakend van zelfvertrouwen? Of toch niet… . Dit is: kort door de bocht: wat de adolescentie is.
Naast het normaliseren doe ik iets dat nog veel belangrijker is. Ik blijf er bij. Ik luister. Ik kijk. Ik probeer te voelen hoe het is voor hen om dit te ervaren. Ik adem. Maak ruimte voor wat er is. Ik kijk of het me lukt om te ontspannen in wat er is.
Wanneer ik eindelijk terug iets zeg dan is het iets dat erkenning geeft aan wat ze voelen. “Dat klinkt zwaar.”
Soms vraag ik nieuwsgierig of ze me meer kunnen vertellen. Dat ik wil begrijpen hoe het voor hen is. Wat ze er allemaal rond denken. Wat ze hadden gewild. Wat ze helemaal niet wouden. Maar elke vraag stel ik langzaam en altijd mogen ze er voor kiezen om niet te antwoorden of het antwoord niet te weten.
Ik leef voor dat emoties er mogen zijn door er zelf niet van weg te lopen wanneer ze opkomen.
Dikwijls is dat de eerste keer dat ze dit mogen ervaren. Meestal krijgen ze advies. Of wordt de emotionele reactie als overdreven gezien. Of beginnen anderen te praten over zichzelf.
Wij mensen: wij vinden het moeilijk om erbij te blijven wanneer iemand worstelt.
ZEKER wanneer het ons kind is dat moeilijke dingen ervaart. Ook ik vind het als mama 1000 keer moeilijker om bij de emoties van mijn adolescenten te blijven dan bij de emoties van mijn “cliënten”.
Toch gun ik het elke ouder om er mee te oefenen. Het geeft zo een fijne verbinding. Als ik al wat tips zou willen geven is de eerste de belangrijkste. Zorg ervoor dat jezelf toestaat dat je mag voelen wat je voelt. Wat het ook is. Vind je dat moeilijk: praat met je partner, een vriendin, desnoods een hulpverlener. Als tweede tip: luister echt naar je kind. Wat vertelt hij? Hoe vertelt hij het? Wat zie je gebeuren? Zwijg zelf en adem. Je hoeft het niet op te lossen. Emoties horen bij het leven. Je wilt dat je adolescent mag leren dat er een variëteit aan emoties bestaan en dat die er allemaal mogen zijn. Emoties mogen voelen is cruciaal om een veerkrachtig leven te kunnen leiden.
Hieronder een filmpje dat veel mooier dan ik het kan omschrijven toont wat ik bedoel.
Wat denk je?
Liefs,
Sien
